Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Προπόνηση Κορμού

Η σταθεροποίηση - ενδυνάμωση των μυών του κορμού έχει γίνει πολύ δημοφιλής έκφραση τα τελευταία χρόνια και έχει περάσει από τα φυσιοθεραπευτήρια στα γυμναστήρια μέσω γνωστών μεθόδων άσκησης όπως Pilates, Yoga, Tai Chi κ.α. Η σταθεροποίηση του κορμού έχει πολλαπλά και αποδεδειγμένα οφέλη, από την αθλητική επίδοση μέχρι την πρόληψη τραυματισμών (Akuthota & al, 2008). Υπάρχει πληθώρα ασκήσεων και εξοπλισμού για την προπόνηση των μυών του κορμού και αυτό πολλές φορές βάζει σε δίλημμα και μπερδεύει τον ασκούμενο για το ποια άσκηση πρέπει να επιλέξει και να προσθέσει στο προσωπικό του πρόγραμμα. Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να δούμε αν ο σύγχρονος εξοπλισμός βοηθάει στην ενεργοποίηση των μυών του κορμού και να αναδείξουμε μερικές ασκήσεις με υψηλό βαθμό ενεργοποίησης τους.


Μύες του κορμού
Από τους πιο πολυχρησιμοποιημένους εξοπλισμούς για την προπόνηση του κορμού είναι η ελβετική μπάλα και οι πλατφόρμες ισορροπίας, όπου μέχρι σήμερα τα αποτελέσματα τους είναι δυστυχώς αμφιλεγόμενα (Atsushi & al, 2010; Drake & al, 2006; Marshall & al, 2005; Vera-Garcia & al, 2000). Φαίνεται ότι σε κάποιες ασκήσεις, όπως η Υπερέκταση του κορμού και η Γέφυρα, δεν προσφέρουν μεγαλύτερη ενεργοποίηση απ'ότι όταν εκτελούνται στο έδαφος, αλλά ένα σημαντικό πλεονέκτημα της ελβετικής μπάλας είναι ότι μειώνει την πίεση που δέχονται οι κατώτεροι δίσκοι της σπονδυλικής στήλης, με αποτελέσμα να είναι χρήσιμη για το άτομα με προβλήματα στη μέση (Atsushi & al, 2010; Drake & al, 2006). Σε ασκήσεις όπως η Kάμψη θώρακα και η Σανίδα, φαίνεται να ενεργοποιεί περισσότερο τους κοιλιακούς μύες, σε σύγκιση με την εκτέλεση των ασκήσεων στο έδαφος (Lehman & al, 2005; Clark & al, 2003; Vera-Garcia & al, 2000).


Υπερέκταση κορμού
Γέφυρα
Κάμψη θώρακα

Σανίδα
Όσο αφορά του κοιλιακούς μύες (εγκάρσιος, έσω λοξός, έξω λοξός και ορθός) υπάρχουν αρκετές ασκήσεις που τους ενεργοποιούν σε μεγάλο βαθμό. Ίσως οι καλύτερες ασκήσεις για την ενεργοποίηση τους είναι ο Τροχός, το Roll Out και οι Άρσεις Λεκάνης (Escamilla et al, 2010; Escamilla et al, 2006; Escamilla et al, 2006b). Επίσης, η Σανίδα ενεργοποιεί σε υψηλό βαθμό τον εγκάρσιο και τον ορθό κοιλιακό μυ. Μια πιο δύσκολη παραλλαγή της σανίδας, με ακόμη υψηλότερο βαθμό ενεργοποίησης των δύο αυτών μυών είναι η Σανίδα με άρση των δύο ετερόπλευρων άκρων (Atsushi & al, 2010; Okubo & al, 2010; Ekstrom & al, 2007; ).

Τροχός
Roll out
Άρσεις Λεκάνης με στήριξη σε τροχό & ελβετική μπάλα

Σανίδα & Σανίδα με άρση των 2 ετερόπλευρων άκρων

Αν όχι η καλύτερη, σίγουρα μία από της καλύτερες ασκήσεις για τους ραχιαίους μυς (πολυσχιδής, ακανθώδης, μήκιστος και λαγονοπλευρικός) είναι η Γέφυρα, και η πιο απαιτητική παραλλαγή της, η Μονοποδική Γέφυρα (Okubo & al, 2010; Oliver & al, 2010; Ekstrom & al, 2007; Arokoski & al, 2001). 

Γέφυρα & Μονοποδική Γέφυρα

Ένας πιο λειτουργικός τρόπος εκγύμνασης του κορμού είναι μέσω της προπόνησης αντιστάσεων και συγκεκριμένα τα ελεύθερα βάρη σε συνδυασμό με πολυαρθρικές ασκήσεις. Έρευνες έχουν δείξει πως οι άρσεις θανάτου και τα καθίσματα, με επιβάρυνση ~70% της 1ΜΑΕ, ενεργοποιούν σε αρκετά μεγαλύτερο βαθμό, σε σύγκριση με εξειδικευμένες ασκήσεις κορμού στο έδαφος, τους ραχιαίους μύες και σε περίπου ίδιο βαθμό τους κοιλιακούς μύες, με εξαίρεση την άσκηση της Σανίδας στην ενεργοποίηση του ορθού κοιλιακού (Comfort & al, 2011; Nuzzo & al, 2008; Hamlyn & al, 2007). 

Άρσεις Θανάτου, Μπροστινό Κάθισμα & Πίσω Κάθισμα

Για οποιαδήποτε απορία, πρόταση, κριτική σχετικά με το άρθρο ή την τεχνική των ασκήσεων, επικοινωνήστε μαζί μας στέλνοντας ένα μήνυμα μέσω της φόρμας του blog.


Πηγές:

  1. Akuthota, V., Ferreiro, A., Moore, T., & Fredericson, M. (2008). Core stability exercise principlesCurrent sports medicine reports7(1), 39-44.
  2. Arokoski, J. P., Valta, T., Airaksinen, O., & Kankaanpää, M. (2001). Back and abdominal muscle function during stabilization exercisesArchives of physical medicine and rehabilitation82(8), 1089-1098.
  3. Clark, K. M., Holt, L. E., & Sinyard, J. (2003). Electromyographic comparison of the upper and lower rectus abdominis during abdominal exercisesThe Journal of Strength & Conditioning Research17(3), 475-483.
  4. Comfort, P., Pearson, S. J., & Mather, D. (2011). An electromyographical comparison of trunk muscle activity during isometric trunk and dynamic strengthening exercisesThe Journal of Strength & Conditioning Research,25(1), 149-154.
  5. Drake, J. D., Fischer, S. L., Brown, S. H., & Callaghan, J. P. (2006). Do exercise balls provide a training advantage for trunk extensor exercises? A biomechanical evaluationJournal of manipulative and physiological therapeutics29(5), 354-362.
  6. Ekstrom, R. A., Donatelli, R. A., & Carp, K. C. (2007). Electromyographic analysis of core trunk, hip, and thigh muscles during 9 rehabilitation exercises.journal of orthopaedic & sports physical therapy37(12), 754-762.
  7. Escamilla, R. F., Lewis, C., Bell, D., Bramblet, G., Daffron, J., Lambert, S., Pecson, A., Imamura, R., Paulos, L. & Andrews, J. R. (2010). Core muscle activation during Swiss ball and traditional abdominal exercisesJ Orthop Sports Phys Ther40(5), 265-276.
  8. Escamilla, R. F., McTaggart, M. S., Fricklas, E. J., DeWitt, R., Kelleher, P., Taylor, M. K., Hreljac, A. & Moorman III, C. T. (2006). An electromyographic analysis of commercial and common abdominal exercises: implications for rehabilitation and trainingJournal of Orthopaedic & Sports Physical Therapy36(2), 45-57.
  9. Escamilla, R. F., Babb, E., DeWitt, R., Jew, P., Kelleher, P., Burnham, T., Busch, J., D’Anna, K., Mowbray, R. & Imamura, R. T. (2006b). Electromyographic analysis of traditional and nontraditional abdominal exercises: implications for rehabilitation and training.Physical Therapy86(5), 656-671.
  10. Hamlyn, N., Behm, D. G., & Young, W. B. (2007). Trunk muscle activation during dynamic weight-training exercises and isometric instability activitiesThe Journal of Strength & Conditioning Research21(4), 1108-1112.
  11. Imai, A., Kaneoka, K., Okubo, Y., Shiina, I., Tatsumura, M., Izumi, S., & Shiraki, H. (2010). Trunk muscle activity during lumbar stabilization exercises on both a stable and unstable surfacejournal of orthopaedic & sports physical therapy40(6), 369-375.
  12. Lehman, G. J., Hoda, W., & Oliver, S. (2005). Trunk muscle activity during bridging exercises on and off a swissballChiropractic & osteopathy13(1), 1.
  13. Marshall, P. W., & Murphy, B. A. (2005). Core stability exercises on and off a Swiss ballArchives of physical medicine and rehabilitation86(2), 242-249.
  14. Nuzzo, J. L., McCaulley, G. O., Cormie, P., Cavill, M. J., & McBride, J. M. (2008). Trunk muscle activity during stability ball and free weight exercisesThe Journal of Strength & Conditioning Research22(1), 95-102.
  15. Okubo, Y., Kaneoka, K., Imai, A., Shiina, I., Tatsumura, M., Izumi, S., & Miyakawa, S. (2010). Electromyographic analysis of transversus abdominis and lumbar multifidus using wire electrodes during lumbar stabilization exercises.journal of orthopaedic & sports physical therapy40(11), 743-750.
  16. Vera-Garcia, F. J., Grenier, S. G., & McGill, S. M. (2000). Abdominal muscle response during curl-ups on both stable and labile surfacesPhysical therapy,80(6), 564-569.







Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Το αναπνευστικό πηλίκο και ο μύθος της ζώνης καύσης λίπους

Το αναπνευστικό πηλίκο (RQ) ορίζεται ως η ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα (CO2) που εκπνέουμε διά την ποσότητα του οξυγόνου (O2) που εισπνέουμε.


Όταν μετριέται κατά την διάρκεια μιας σταθεράς στατικής άσκησης (πχ διάδρομος με σταθερή ταχύτητα), μπορεί να μας δείξει την ποσοστιαία συμμετοχή των λιπαρών και των υδατανθράκων ως πηγές ενέργειας. Όταν το RQ = 0.7, τότε σημαίνει ότι χρησιμοποιούντε 100% τα λιπαρά σαν καύσιμο, ενώ όταν το RQ = 1.0 χρησιμοποιούντε 100% οι υδατάνθρακες. Αποτελέσματα ανάμεσα στο 0.7 και 1.0 μας δείχνουν ότι υπάρχει μια μίξη και από τις 2 πηγές.

Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε τις αναλογίες 
RQ
Θερμίδες προερχόμενες από Υδατάνθρακες (%)
Θερμίδες προερχόμενες από Λιπαρά (%)
0.70
0.0
100.0
0.75
15.6
84.4
0.80
33.4
66.6
0.85
50.7
49.3
0.90
67.5
32.5
0.95
84.0
16.0
1.00
100.0
0.0

Υπάρχει όμως μια παρερμήνευση στην χρήση του RQ, κυρίως για διαφημιστικούς λόγους, και είναι η ιδέα της περιβόητης ζώνης καύσης λίπους. Η ιδέα υποστηρίζει ότι ο ασκούμενος καίει περισσότερο λίπος με δραστηριότητες χαμηλής έντασης διότι δεν απαιτεί να πάρει άμεσα ενέργεια από υδατάνθρακες. Παρόλο που αυτό ακούγεται λογικό, είναι επιστημονικά ανακριβής.

Για παράδειγμα, όταν ένας ασκούμενος περπατάει για 20 λεπτά στον διάδρομο με ταχύτητα 5 χλμ/ώρα μπορεί να έχει ένα RQ της τάξης του 0.8, που σημαίνει ότι 67% της ενέργειας που χρησιμοποιεί προέρχεται από λιπαρά και 33% από υδατάνθρακες. Αυτό σημαίνει ότι καίει 4.8 θερμίδες το λεπτό, 3.2 με πηγή τα λιπαρά και 1.6 με πηγή τους υδατάνθρακες. Άρα στα 20 λεπτά καίει 64 θερμίδες με πηγή τα λιπαρά και 32 θερμίδες με πηγή τους υδατάνθρακες.

Εάν ο ίδιος ασκούμενος διπλασιάζε την ταχύτητα του, δηλαδή 10χλμ/ώρα, θα απαιτούταν περισσότερη ενέργεια με πηγή τους υδατάνθρακες και το RQ θα ανέβαινε στο 0.86, που σημαίνει ότι το 54% της ενέργειας θα προερχόταν από τους υδατάνθρακες και μόνο το 46% από τα λιπαρά. Ωστώσο, σε αυτήν την ταχύτητα ο ασκούμενος θα έκαιγε 9.7 θερμίδες το λεπτό, 5.2 και 4.5 θερμίδες από υδατάνθρακες και λιπαρά, αντίστοιχα. Έτσι στα 20 λεπτά θα έκαιγε 104 θερμίδες με πηγή τους υδατάνθρακες και 90 θερμίδες με πηγή τα λιπαρά.

Αυτή η αύξηση της έντασης ανέβασε τον συνολικό αριθμό θερμίδων που ξοδεύτηκαν από τα λιπαρά στον ίδιο χρόνο, περίπου κατά 50%. 

Οπότε την επόμενη φορά που ο στόχος σας θα είναι να κάψετε λίπος με μια τέτοια δραστηριότητα, σκεφτείτε το λίγο παραπάνω!

Πηγές: NASM Essentials of Personal Fitness Training 4th edition (2014)